رابطه ی شیفت‌های کاری و سلامت پرسنل

شواهد کاری وجود دارد که شیفت‌های کاری می‌توانند سلامت افراد را به خطر بیندازد و کارگران شیفتی کارشان نامنظم می‌باشد. کزسلر عنوان کرده است که شیفتهای کاری می‌بایستی بطور همزمان برای سه هفته شروع شود و هنگامی که شیفت کاری تغییر می‌کند شیفت بعدی می‌بایستی به زمانی دیگر منتقل شود نه بلافاصله بعد از شیفت قبلی، به طور مثال یک شیفت کاری بین ۶ صبح تا ۲ بعد از ظهر باید به ۲ بعد ازظهر تا ۱۰ شب منتقل شود و به همین ترتیب ادامه پیدا کند. این سیستم اتخاذ شد و در نتیجه سختی و میزان تصادفات کاری کاهش و بهره‌وری تا ۲۲ درصد افزایش پیدا کرد.

جدول زمانی

در گذشته روزهای کار در هفته تقریباً شامل تمام روزهای هفته بود و کارگران در اثر نیاز مبرمی که به نیروی انسانی بود نمی‌توانستند ازکار دست بکشند و اگر روزی غیبت می‌کردند کارگر دیگری جای آنها را می‌گرفت. از این حیث کارگران مجبور بودند حتی اگر بیمار هم بوده و یا مشکل خانوادگی مهم داشتند برسر کار خود حاضر شوند. روانشناسان صنعتی و سازمانی به این نتیجه رسیدند که افزایش ساعات کار فقط برای ایام جنگ ضروری است. و پژوهشی که در این زمینه انجام شده نشان می‌دهد که چگونه در اثر ساعت زیاد کار، غیبت، سوانح، بیماری، ناراحتی‌های روانی و بی‌علاقگی به کار افزایش یافته و در عوض هرچقدر ساعات کار کمتر می‌شد سوانح و خرابکاری بخصوص در میان زنان تقلیل پیدا می‌کند.

کارنوبتی

هرچند بیشتر کارکنان مراکز صنعتی و سازمانی در غرب بین ساعات ۸ یا ۹ صبح تا ۵ بعد از ظهر کار می‌کنند، اما غالباً درصد معینی ازآنان به دلایل اقتصادی، اجتماعی، امنیتی، بهداشتی و نظایرآن، تا دیروقت شب یا تا صبح مشغول کار هستند. بنابراین، محققان سعی کرده‌اند آثار منفی کار نوبتی را بر کارکنان بشناسانند و راه حل‌های مناسبی را نیز برای حذف یا کاهش این آثار ارائه دهند.