اهمیت اختلالات اسکلتی-عضلانی در ارگونومی

اختلالات اسکلتی- عضلانی، اختلالات ماهیچه‌ها، زردپی‌ها، غلاف زردپی‌ها، اعصاب محیطی، مفصل‌ها، استخوان‌ها، رباط‌ها و رگ‌های خونی هستند که یا در نتیجه وارد شدن استرس تکراری در طول زمان ایجاد می‌شوند و یا حاصل یک ترومای آنی یا حاد (مانند لغزیدن و سقوط) می‌باشند. هنگامی که محیط کار و انجام وظیفه به بروز این اختلالات کمک کند، این اختلالات مرتبط با کار دانسته می‌شوند، اما به طور کلی اختلالات اسکلتی- عضلانی، اختلالات چند علتی هستند. ریسک فاکتورهای فیزیکی و مکانیکی که باعث بروز اختلالات اسکلتی- عضلانی (به ویژه گونه نخست) یا پیشرفت آنها می‌گردند عبارتند از: پوسچر نامناسب یا ثابت، اعمال نیروی زیاد، تکرار حرکت، بلند کردن و حمل بار، فشار تماسی، ارتعاش تمام بدن یا موضعی، دماهای پایین و سرانجام روشنایی نامطلوب که به پوسچر نامطلوب منجر می‌شود.

این ریسک فاکتورها در اثر برخی ویژگی‌های سازمانی نظیر چرخه کار، استراحت نادرست، سرعت زیاد انجام کار، مدت زمان طولانی انجام کار، کارهای نا آشنا، نبود تنوع در کار، کارهایی که سرعت آنها را ماشین تعیین می‌کند، دریافت دستمزد بر اساس شمار قطعه‌های تولیدی و … شدت می‌یابند. بنابراین، می‌توان گفت که آسیب‌های اسکلتی- عضلانی مرتبط با کار، آسیب‌هایی هستند که در طول زمان در اثر انجام فعالیت‌های اسکلتی- عضلانی ایجاد می‌شوند، که گاهی ممکن است راحت و عادی به نظر رسند. این آسیب‌ها دارای چندین ویژگی به شرح زیر هستند:

1. تجمع‌پذیری در طول زمان
2. ناشی بودن از استرس فیزیکی و مکانیکی
3. وجود ناراحتی یا اختلال یا خارج شدن از حالت طبیعی