ماهیت آسیب‌ها در ارگونومی
ارگونومی شغلی
آسیب عبارت است از تخریب مکانیکی بافت. بنابراین، آسیب پدیده‌ای ضربه‌ای است که در آن انسجام بافت مورد حمله قرار می‌گیرد و ساختار مکانیکی آن بر هم می‌خورد. بر هم خوردن ساختار مکانیکی باعث ایجاد درد، التهاب و دیگر واکنش‌های بیوشیمیایی می‌گردد و موجب می‌شود که استفاده از بافت یا اندام آسیب دیده، در هر گونه فعالیتی، از جمله فعالیت‌های شغلی محدود گردد. آسیب با اختلال متفاوت است. اختلال عبارت است از بد کار کردن بافت یا اندام که ممکن است بدون برهم خوردگی بافت یا اندام مربوطه ایجاد شود. در مورد دستگاه اسکلتی- عضلانی شاید بتوان آسیب‌های اسکلتی- عضلانی را با اختلالات اسکلتی- عضلانی (MSDs) یکسان دانست.
بافت‌هایی که غالباً در اثر مواجهه شغلی با ریسک فاکتورهای بیومکانیکی به آسیب دچار می‌شوند، عبارتند از زردپی‌ها، رباط‌ها، عضلات، اعصاب و رگ‌های خونی محیطی. غضروف‌ها و استخوان‌ها معمولاً کمتر آسیب می‌بینند. تمام بافت‌های زنده ماهیتی ویسکوالاستیک دارند و از این رو ویژگی‌های مکانیکی آنها به زمان و میزان تنش وابسته است. ویژگی ویسکوالاستیک بافت تعیین کننده مدت زمان لازم برای ترمیم مکانیکی کامل است. هر گونه تغییر شکل برجا مانده، ویژگی‌های واکنش مکانیکی بافت را تغییر داده و در بیشتر موارد، باعث کاهش ظرفیت تحمل استرس و افزایش احتمال آسیب می‌گردد. ماهیچه‌ها اندام‌های فعالی هستند و کمتر تحت تأثیر آسیب‌های تجمعی که فرصت ترمیم نیافته‌اند قرار می‌گیرند. این ساختارهای غیرفعال ماهیچه‌هاست که ممکن است در اثر انقباض بسیار سریع یا تولید نیروی زیاد پاره شوند و به آسیب دچار گردند.
